Artikel geschreven door Bas Vermeer en verschenen in het Brabants Dagblad in maart 2013

Een sigaret overdwars op een pakje peuken, daarop slaan zodat 'ie twee meter omhoog schiet en dan rechtop terug in het pakje valt. Dat zou er gebeuren, spiegelde tafelgoochelaar Hens van Amelsvoort (46) de Engelse dame voor die hij jaren her op de Canarische eilanden ontmoette. Zij kijkt in spanning toe. Hij slaat, pof, zo het pakje plat. De Tilburger brengt de terugblik smeuiig. Dan een daverende lach: "Nu, negentien jaar later, zijn we nog steeds bij elkaar. Het was een grapje, een peuk zo in het pakje terugkrijgen is helemaal niet mogelijk". Toch, wie de tafelgoochelaar een tijdje aan het werk ziet, denkt snel dat bijna alles mogelijk is. Als Hens de door een toeschouwer uitgekozen kaart uit een opnieuw geschudde stok kaarten pikt. Een bekende truc, tot blijkt dat de kaart die in de hand van de toeschouwer ligt, daarna nog eens van kleur is veranderd. De trucs volgen elkaar in rap tempo op: brandende touwtjes waar honderd euro uit valt, of een tientallen centimeter lang potlood dat uit een portemonneetje verschijnt. Uit zijn eigen portefeuille zijn dan al twee keer vlammen geschoten. "Die moet ik om de zoveel maanden weer vervangen", grinnikt hij. Van Amelsvoort is vingervlug met bijpassende babbel en verwerkt het onverwachte in zijn voorstellingen. De Tilburgse tafelgoochelaar staat wijd en zijd bekend. Van de optredens bij Falls Lodge in Gilze tot zijn bijna dagelijkse optredens bij de Tilburgse Voltage. Daarnaast is hij een bekend gezicht in het Tilburgse horecaleven, aan de bar bij Boulevard bijvoorbeeld. "Ik heb altijd een trucje bij, al is het maar een stok kaarten", vertelt hij, "het is een visitekaartje. Op een avond vermaak ik tientallen mensen, die vergeten nooit meer mijn gezicht omdat ze zo hebben gelachen". Waar collega's als Hans Klok op het podium staan, moet van Amelsvoort het van het contact met de mensen hebben. Van grappen, interactie. Zo sta je het ene moment een kaart uit te zoeken, kleeft er het volgende moment een beveiligingssensor van een winkel aan de mouw van je trui. "Nooit iets gestolen? Weet je dat zeker", klinkt het dan. Met weer die lach. Aan zijn vorige beroepen dankt hij de mensenkennis waar hij nu uit put. Of het nu de mensen zijn in een volkswijk, of de directie van een bank: hij vermaakt ze. Het eerste optreden van de tafelgoochelaar was voor een personeelsfeestje van een woningbouwvereniging. Directieleden zagen hem in café Mie Pieters een kaarttrucje doen, daarop nodigden ze hem uit. De jaren daarna sloeg hij aan het trainen. De voormalig marktkoopman en taxichauffeur heeft er zijn werk van gemaakt. "Als je dag in dag uit aan de lopende band staat, snap ik dat je soms met een lang gezicht aan het werk gaat. Maar ik sta eigenlijk altijd tussen de lachende mensen. Heerlijk is dat".